Wijsneus van Haarlem – André en Hetty Wijsenbeek

Reis: 15 jaar hetzelfde 15 jaar anders

Periode: 06-05-2019 – 05-08-2019

Vijftien jaar hetzelfde, vijftien jaar anders

Zoals steeds begon onze tocht met een georganiseerde ontmoeting met een aantal medezeilers, onze privé openingstocht. Ditmaal was Harlingen uitgekozen voor gezelligheid en voor een bezoek aan de Willem Barentswerf. Het stoere scheepje De Witte Zwaan krijgt steeds meer vorm en was zelfs al te water gelaten. Een mooi en buitengewoon interessant project.

Haast

We moesten snel door, we hadden een vlucht van Stockholm naar huis geboekt. Bij de afvaart was het dek spekglad, ijs op het dek; begin mei varen is ook niet alles. Maar je komt dan wel in één dag in Lauwersoog. In het Westgat stonden nog forse rollers van de voorgaande dagen. Vanwege de kou en omdat ik mij wat zeeziek voelde, toch maar besloten om Norderney aan te lopen. Meestal doen we de tocht naar Brunsbüttel in een ruk. We hadden een recente wijziging in de betonning van de Slüchter genoteerd, maar eenmaal in de aanloop bleek daar niets van te kloppen en lag alles nog op de oude plek. (rara?) Na de Jade/Weser oversteek ingehouden om niet te vroeg de Elbe op te gaan. We konden de sluis zo binnenvaren. Heb je pech dan moet je uren lang in het wachtgebied op de rivier blijven draaien. Bij Holtenau kan het nog langer duren. De komende jaren zullen de kleine sluizen nog niet klaar zijn.

   Onderweg

Water in de boot

In het kanaal hoorde ik een vreemd geluid uit de motorkist en even later liep water over de drempel. De beluchter bleek te spuiten; met wat slangen een provisorische afvoer naar het wasbakje gemaakt. Daardoor ging minder (koel)water de uitlaat in. Geheel afsluiten met rescue-tape zou in die zin beter zijn geweest, maar dat durfde ik niet, als de dood voor water op de cilinders. In Rendsburg werd de volgende ochtend een nieuwe beluchter bezorgd. Borrelen met de Ahora (een mooie Huisman, niet Kustzeilers, zien we geregeld op de Oostzee).

Schieten in de mist

Een stief oostenwindje hield ons een paar dagen in Laboe, temeer omdat elke dag met dikke mist begon. Dan maar genieten in het visrestaurant aan de kaai. Zoals wel vaker, de drang om door te gaan won het van de omstandigheden en toen de oostenwind wat afnam en ik de loodsboot en ferry buiten de havenmuur kon ontwaren gingen we los. Hetty riep het Schiessgebiet Todendorff Putlose op met de vraag of ze met dichte mist wel schoten. De humor van haar vraag konden ze niet inzien, gelukkig gaven ze de Kiel-Fehmarn vaarweg wel vrij. Bij de brug trok de mist op, mazzel want daar liggen vaak hengelaarsbootjes. In Burgstaaken de winterberging van de Wijsneus geregeld. En ’s avonds kwam de AJU (mooie Rival, geen Kustzeilers, zien we vaak op de Oostzee) langs voor de borrel.

Op weg naar Ystad gingen we dicht onder Møns Klint langs om de laatste internetweerberichten te ontvangen. Toen ik ‘s avonds bovenkwam om de wacht over te nemen, voeren we al even in de mist. Dan maar hopen dat er geen visstaken zijn (zelden in het voorseizoen). Vervolgens naar Simrishamn om daar eerst te bestuderen wat het weer zou gaan doen. Moesten wel ver uit de kust blijven, bij Kabusa waren schietoefeningen. De windverwachtingen gaven veel wind, vooral overdag, daarom ’s nachts verder naar Sandhamn, een makkelijke haven om aan te lopen.

Kapotte accu’s

Hetty zag een alarm op het plotterscherm beneden; te lage accuspanning. Telefonisch nieuwe accu’s in Kalmar besteld. Ze waren inderdaad beiden kapot, gek genoeg hadden we dat al eens eerder in de Kalmarsund meegemaakt. Borrel op de Pollux (NVvK). De stadshaven van Oskarshamn was vol (met de Seapilot doublehanded), dus naar de vereniging aan de buitenkant. Dan maar niet naar de lekkerste pizzabakker in Zweden.

We kozen voor de route door de scheren want er was veel wind buiten. Valdemarsvik is goed beschut voor de voorspelde wind en een prima plek voor inkopen en wassen draaien. Ligt wat uit de route maar ik vind het daar leuk en hou van de viken.

Veel wind

Nog steeds veel wind. In Oxelösund lig je in het voorseizoen bijna voor niets en is het wassen gratis. Daarna Nynäshamn, binnendoor passeer je dan de prachtigste ankerbaaien in wellicht wel het leukste scherengebied. Buitenom is vaak een lekker tochtje, maar onder Landsort heeft de zeebodem bergen en dalen, wat een heel onrustige zee kan opleveren.

In Nynäshamn bij de vereniging (W. van het badhuis) hebben ze fietsen om makkelijk naar de stad te gaan en verder prima verzorging. De watersportwinkel in de grote jachthaven deed alles voor halve prijs weg. Wij blij, maar nu is die weg.

Stockholmse scheren

Lacka (het eilandje van de NSS) is een alleraardigste plek, het is maar 6 mijl verder dus je kan aan het eind van de dag nog de havendrukte ontvluchten . Er liggen pontons met achterboeien die de baai beschutten en verder nauwelijks voorzieningen. Vanuit het clubhuis heb je een prachtig uitzicht over de Mysingen. En er is een idyllisch gelegen sauna (wel zelf houtjes hakken). Napoleonsviken was bij invaren nog rustig, alleen de Ahora lag er al. Tijd en weer om de bijbootjes in orde te maken voor een vuurtje en eten op de kant. Toen we vanaf onze rots ’s avonds de baai zagen vollopen realiseerden we ons dat we vlakbij de stad zijn, het mooi weer was geworden en dat de nationale feestdag een lang weekend opleverde. Een prachtige ankerbaai, zolang het buiten het seizoen is.

Ziekenhuis

In Stockholm hadden we ditmaal niet voor de Wasahaven gekozen maar de nabije haven van Navigations Sällskap. Omdat we de boot enkele dagen zouden achterlaten en daarna nog wat langer zouden blijven. Er is een toegangshek met code en voor ons als lid van de SXK korting. Je ligt er wel wat klotserig.

Hetty werd opgenomen in een neurologische kliniek. Een ruime week eerder had ze een soort black-out gehad waarover ze bij nader inzien toch een dokter wilde consulteren. Alles is gechecked en in orde bevonden en ze werd met jeweetmaarnooit medicijnen ontslagen. Dat gaf later allergische reacties die weer met paardenmiddelen werden bestreden. Zo heeft ze naar eigen zeggen participerend onderzoek gedaan naar spoedopnames in Zweden. Ervan geleerd dat wanneer er zich iets voordoet, waarvan je denkt: het gaat wel over of het valt wel mee, toch 112 bellen en ze komen je graag halen desnoods met de helikopter. En dat je (net als thuis) je hersens erbij moet houden en je niet domweg overgeven aan de artsen. En dat alle medische rapporten in het Engels moeten, want de verzekering wil het Zweeds niet begrijpen.

Nieuwe startmotor

Terugkomend uit Nederland, wilden we verkassen naar de box, die voor de volgende dagen voor ons was vrijgehouden. Toen gaf de startmotor geen kik (wel een klik). Onze monteur in Andijk leverde twee dagen later een nieuwe startmotor, met de verzekering dat ik dat zelf zou kunnen monteren. De Zwitserse buurman had dat al eens aan de hand gehad, tijdens zijn wereldomzeiling en hielp met advies en gereedschap. Inmiddels ligt pijpsleutel 19 wel in de kist.

Tot na midsommar enkele dagen met familie opgetrokken. Nog even langs de Rossinante (NVvK) en wegwezen. In het seizoen kan het vol zijn in de scheren, wij varen dan meest vroeg in de ochtend. Achter Skratten is prima ankergrond, maar je ligt daar wat open. Boven de rotsen zie je de zeeschepen in de Furusundleden passeren. De baai van Säck-Krokholm, die we al langer op het oog hadden, was een groot succes. De toegang is wel heel nauw, maar zeker 4 m diep. Jaarlijks brengen we een bezoek aan Malma Kvarn voor het restaurant. Pech, het was nog niet klaar/open, door wisseling van uitbater. Kolnässviken op Ornö noemen wij de Polluxbaai omdat zij daar vaak liggen (zij noemen het de windkracht 12 baai). Alweer een nauwe toegang, nu maar een dikke 2 meter diep en er kan daar een dwarsstroom zijn. Heel rustig in- en uitvaren dus.

Met de trein

Weer in Nynäshamn waren de weersverwachting slecht. Toen maar met de trein naar familie aan de W-kust. Van Stockholm met 200km/u en maar 3 stops naar Alingsås (dichtbij Göteborg). Gerieflijker dan het vliegtuig en voor ouwetjes heel betaalbaar.

Terug aan boord was het weer nog steeds niet best. Dus taarten bakken, borrelen met Engelsen die ook overwinteren op Fehmarn en naar Biltema. Dat is een superwinkel voor gereedschap, bootspullen en andere handige dingen. Geen webwinkel, alleen reuze magazijnen, rugzakken en extra tassen meenemen, want je koopt er gauw te veel.

Nauwe gaatjes

Zweden hadden ons al eerder het DragetsKanal aangeraden en wij moesten dat eens proberen. In al onze kaarten staat deze doorgang met 1.50 diep gemarkeerd. Bij de ingang stond 2 meter op het dieptebord. In noordelijke richting verder slingerend door de viken, kom je bij Fifång met zijn prachtige baaien uit. Maar dat is meer iets als je naar Södertälje wilt. Tussen Sävösund en Stendören ligt Ringsön met een aantal prachtige ankerbaaien. Daar is altijd wel plek. De Ciris en Coppelstock (Kustzeilers die op Fehmarn liggen) lagen er ook. In wat vlagen schoof ons anker enkele meters voor het weer pakte. Het ankergewicht, gemaakt met 2 kettleballs (roestvrij, €6 bij Action), gaf weer rust. ’s Middags komt vaak een aardbeien-, bullar-, ijsjesbootje langsvaren.

Bij Kråkungarna is een onoverzichtelijke slinger in een nauwe doorgang, nog erger dan bij Stendören. Wij noemen dat Hetty’s gaatje, sinds zij daar een keer even de draad kwijt was. Ditmaal zag ik pas op het laatste moment hoe het moest, dus is het nu Ons Gaatje. De verenigingshaven op Snedskär waren we lang niet geweest; gezellig, leuke omgeving, weinig voorzieningen, de droogplee’s stinkend goor.

Bij Håskö-Lisselön konden we nog aan één van de blauwe boeien (alléén voor SXK leden met Bojflagga!) liggen.

In Stugvik (Stora Ålö) ook aan een blauwe ton. Vandaar ben je zo in Valdemarsvik, waar we Belgen ontmoetten die ook op Fehmarn overwinteren.

Båtsviken is een mooie lange smalle ankerbaai. Bij Stora Vipholmen liggen 2 (zeer geliefde) blauwe boeien en in het langsvaren zagen we dat er één vrij was; hup de baai in en vastmaken.

Stora Vipholmen

  Binnendoor

Mist

Op weg naar de Kalmar Sund voeren we in de scheren plotseling in zeer dichte mist. Dat hadden we nog nooit meegemaakt. Dan maar hopen dat evt. andere bootjes een goede echo geven. Richting Sandvik ging de route langs Blå Jungfru. Pas vlakbij doemde het op uit de mist en er eenmaal voorbij was het weer verdwenen, mystique. De visboer in Sandhamn vinden wij één van de lekkerste. In Kalmar moest Hetty weer worden behandeld. Zij kreeg een dosis pillen en de opdracht om binnen 14 dagen thuis te zijn. Verder taarten bakken en borrelen (oa Willemien, een stoere OE34, geen Kustzeiler). Sandhamn weer aangedaan, waar we vernamen dat de Ciris vanwege hun leeftijd wordt verkocht. Altijd triest zo’n bericht, waarvoor ook wij onze ogen niet kunnen sluiten.

Bliksem

Geheel zonder wind de HanöBocht overgestoken, toch was het buiten dragelijker dan in een plofwarme haven. In Ystad verzamelden zich zoals altijd boten voor de ruk zuidwestwaarts. Het is dan heel gezellig met veel bekenden. Na een onweersbui met een inslag vlakbij, was onze navigatie uitgevallen. Alles, incl. de autopilot praat op de Wijsneus via NMEA2000 met elkaar. Maar met een ontkoppelde windunit, werkte het verder allemaal weer. Ook zonder kunnen we varen. We wilden in één keer naar Fehmarn, maar de buienverwachting gaf daar tijdens onze ETA een stevige donder en bliksem bui. Daar hadden we even genoeg van gehad, dus een tussenstop in Gedser en de laatste 31 mijl de volgende dag. In Burgstaaken zouden we het water uitgaan, maar in Burgtiefe lig je beter om de boot af te tuigen en verder winterklaar te maken.

Ditmaal in augustus zonder boot naar huis. Dat is wennen.

1500 mijl.